Vrijdag 30 december

Wilderness ontwaakt bij strak blauwe lucht, wat het aanblik meteen een stuk vriendelijker maakt dan de dag ervoor. 

Vanochtend ‘load shedding’ vanaf 8.00 dus koffie service in ons appartement zit er niet in. Overigens hebben we tot nu toe weinig last gehad van de dagelijkse uren ‘load shedding’. Het zit inmiddels in ons systeem en we kunnen er makkelijk omheen werken. 

Sam verrast ons met heerlijke koffie en broodjes uit het dorp en ons balkon wordt de centrale chill plek. 

Vanochtend gaan we varen over de rivier de Touw, in een klein bootje met een schipper. Ons gereserveerd bootje komt 20 minuten later nog eens langzaam aanzetten. Ondertussen enige twijfels bij ons of we nog wel opgehaald worden. 

In dit land nemen ze het niet zo nauw met afspraken. Het valt ons op dat het tempo overal vrij sloom is (vergeleken met wat wij gewend zijn) en er niet heel efficiënt gewerkt wordt. Dus geduld is een schone zaak. 

De schipper waarschuwt ons al dat het behoorlijk fris kan worden. Er staat een straffe wind en vooral stroom opwaarts is het bibberen geblazen. Het water in de rivier is heel ondiep, je kunt vrijwel overal staan en vanuit de boot bijna de bodem aanraken. Het water kleurt oranje. Mijmerend over het water komt de rust mij tegemoet. 

De Indische oceaan is op loopafstand van onze locatie. Een verkenningstochtje in de middag maakt ons duidelijk dat het strand helaas gesloten is, vanwege de forse wind. We worden letterlijk gezandstraald. 

Het strandje aan de rivier (waar we vanuit ons appartement op uit kijken) wordt ons alternatief. Geen swim, maar ons wel overgegeven aan de nodige zonnestralen, af en toe hangend aan de parasol (Frans!). 

Het dorpje Wilderness kan de vele toeristen (met name zuid Afrikanen die nu zomervakantie hebben) nauwelijks aan. Er is een handje vol restaurants, die overvol zijn. De Afrikaanse wildernes is hier ver te zoeken. Verderop het Wilderness National Park dat vooral wordt gekenmerkt door de bossen en rivier de Touw. Je kunt er vast schitterende wandelingen maken als je hier dagen op een camping vertoeft. 

We hebben voor de Garden route een week uitgetrokken, precies tussen kerstavond en oudejaarsavond gepropt. Volgens ingewijden die de route goed kennen (Betty!) een best pittig programma. Tot nu toe ervaren we allemaal de tocht als best heel relaxed. De balans tussen actie en luieren is uitstekend. 

Tijdens deze route maken we ongemerkt vele vergelijkingen met plaatsen op de wereld, waar we eerder geweest zijn. Tot vervelendst toe voor enkelen onder ons. Er komt dan ook een (spraak) verbod op LA en Californië. 

In de avond eten we op een buitendek van een restaurant tot het schemerig wordt en de avond valt. Ons streven is zoveel mogelijk de locale keuken te proeven en vanavond staat naast ‘potjiekos’ (eten uit driepotige gietijzeren kookpotje), de Kudu burger op het menu (vlees van een Antilope). 

UNO spelen met zijn vieren blijkt veel dynamischer dan met zijn tweetjes en de documentaire van Dirk de Wachter, bekend Vlaams psychiater, die op zijn 62e uitgezaaide kanker blijkt te hebben, maakt nogmaals duidelijk hoe belangrijk het is om te leven in het hier en nu en niets uit te stellen tot later. Carpe Diem!

De laatste dag van 2022 gaan we weer terug richting Somerset West, een trip van ruim 400 kilometers om met Sam’s familie oudjaar te vieren..