Dinsdag 10 januari

Maandagochtend rijden we naar de westkust en laten de landelijke wijngebieden met de talrijke luxe wijn estates gehuld in opvallende namen zoals ‘Allesverloren’ en ‘Nooitgedacht’ achter ons. 

Maar niet voordat we bij het ontbijt een uitgebreid gesprek hebben met de charmante eigenaresse van het schitterende landhuis waar we 2 nachten verbleven. Dat persoonlijk contact is bijzonder en geeft zoveel meer inzicht.

Afgelopen dagen probeer ik me een voorstelling te maken hoe het is om hier te leven als blanke zuid-Afrikaanse, in afgelegen rotsachtig gebied en in een cultuur waar je iedere dag geconfronteeerd wordt met het grote verschil tussen arm en rijk. Het is er altijd en overal. 

Het straatbeeld van de geconcentreerde townships, waarbij je je iedere keer weer afvraagt hoe het met de basale voorzieningen staat. Waarschijnlijk haalt het niet eens de standaard van een gemiddelde Europese camping. Ik heb wel begrepen dat de townships in ‘luxe’ behoorlijk kunnen verschillen. 

Op de doorgaande wegen de groepjes zwarte mensen lopend met plastic zakken in hun hand, op weg naar welke bestemming? Of diegenen die zich op een krakkemige fiets verplaatsen en hun leven wagen op de zijstroken van de smalle hoofdwegen. 

De  passerende automobilist hoort de auto, die plaats maakt door naar links (richting berm) te rijden, te bedanken met knippersignalen. Onze altijd attente Sam was hier meester in! Frans kost het wat meer moeite. 

Het woon-werk vervoer vanuit de townships is soort van georganiseerd door busjes met de kenmerkende blauw, geel en rode strepen. Ze zitten meestal volgepropt; comfortabel is anders.

Via Wellington, Riebeek-Kasteel en (ja!) Gouda en Vredenburg zien we het landschap steeds vlakker worden. De temperatuur zakt geleidelijk van 40 naar 20 graden. 

Wat een verandering van omgeving: na 2 uur rijden zijn we van het hete rotsachtige berglandschap ‘ineens’ aan de Atlantische oceaan met een koele zeebries. 

Paternoster, een vissersdorpje 200 km ten noorden van Kaapstad met kenmerkende witte huisjes, variërend van zeer eenvoudig voor de locale vissers tot meer gemiddeld, veelal bedoeld als accomodaties voor de toeristen. Heel authentiek allemaal, geen poespas of luxe. 

Wij zitten in een bed & breakfast aan het strand in een kamer, achter de woonkamer en receptie, met helaas geen uitzicht. Ach ja, we zijn inmiddels ook zo verwend! 

We kunnen niet meteen inchecken en lopen zo het strand op. Wandelend vangen we nog net een glimp op van alle boten die terug komen van de vangst (vooral mosselen, garnalen en kreeft). Op de terugweg lunchen we op het strand bij een tentje genoemd Voorstrandt, want de mosselen moeten geproefd worden! 

De mosselen zijn verrukkelijk en dit recept herhaalt zich nog enkele malen de volgende dag. Frans houdt het bij zijn favoriete menu (de ingewijden weten wat ik bedoel). Best vaak blijkt hier bij de bestelling trouwens dat wat op de menukaart staat, niet meer voorradig is. Zo kon ik naar de sardientjes fluiten en Frans naar zijn sirloin steak. Jammer!

Ook duurt het vaak erg lang voordat het eten geserveerd wordt en later de rekening gebracht wordt. Ze doen het hier rustig aan en dat maakt dat je vanzelf je tempo aanpast. 

Paternoster is klein en overzichtelijk en hier halen we onze achterstallige stappen ruim in. Het brede strand is heerlijk om te wandelen, de zee (atlantische oceaan) is koud maar er zijn genoeg zwarte kindjes die heerlijk spelend in het water te vinden zijn. Ik waag het niet deze keer. De kou van het water doet al pijn aan mijn benen. 

We checken, in de naast gelegen stad Vredenburg, de shopping mal ‘Weskus’ eens uit en zijn positief verrast over het aantal winkels en assortiment met name in basale levensonderhoud en kleding. Voor de mode hoef je hier niet te zijn, een banale haarklip heb ik ook nog steeds niet gevonden. 

De expeditie naar de vuurtoren is helaas niet gelukt want het kilometers lange en hobbelige zandpad met stenen was toch wel wat veel gevraagd voor ons autotje. Halverwege zijn we onverrichter zake omgekeerd. 

Om de overgang naar LUMC volgende week niet te groot te maken, heb ik me voorgenomen deze week ook iedere dag wat te werken en ben gisteren begonnen aan mijn mail en onderwijsklussen, afgewisseld met een zoom vergadering. Aan de andere kant van de wereld zitten en ‘gewoon’ mee kunnen vergaderen. Het zou niet eens opvallen. Tot het moment dat iemand opmerkte dat ik er wel heel luchtig bij zat ….

En vanavond rijden we in het donker terug vanuit het restaurant. Het is een afstand van niets. Je zou het zelfs kunnen lopen, maar het blijft tenslotte Zuid Afrika.