Woensdag 11 januari

Woensdag gaat de reis terug richting Kaapstad voor de allerlaatste dagen van deze road-trip. We hebben er met zijn tweetjes precies een week op zitten en het gaat ons prima af: Frans als chauffeur en ik als navigator. Fab, Juul en Sam genieten op afstand mee en sturen een ‘hoe is het daar vakantiegangers ?’, als ze te lang niets van ons horen. 

Het persoonlijke contact met de eigenaren van de ‘bed & breakfast’ blijft interessant. Iedere keer weer anders, soms komt het voorzichtig op gang, een wederzijds aftasten en andere keren is het meteen heel expliciet. In Paternoster (wat trouwens ook de rozenkrans betekent en herinneringen uit mijn jeugd naar boven haalt) komt Frans niet weg met het feit dat hij de spekranden van de bacon op zijn bord laat liggen. 

De eigenaresse stelt voor dat ze die er de volgende dag keurig af zal te snijden. Voor Frans een vertrouwde opmerking die zijn moeder, op wie ze trouwens qua uiterlijk sprekend lijkt, ook gemaakt zou kunnen hebben. Bij mij viel dit kwartje pas na 2 dagen. 

We nemen ons voor om onderweg een bezoek te brengen aan het West Coast National Park. Een walhalla voor de vogelaars (had de verrekijker van mijn zus moeten meenemen!) en uitgestrekt fynbos (struikachtige bosjes) dat juist kenmerkend is voor Zuid Afrika. Het beeld van de uitgestrekte wijdse vlakte met lage begroeiing doet me even aan de safari’s in Tanzania terugdenken. Nee geen big 5 hier!

NB: de kolonisten hebben alle andere bomen die in Zuid Afrika zijn (eiken, dennen, palmen) geïmporteerd. 

De omweg die we voor dit park nemen wordt fors beloond, want je weet niet wat je ziet. Het uitzicht over een blauw turquoise lagune is werkelijk adembenemend. We picknicken bij Priekstool (preekstoel vanwege de 2 rotsen), het water is niet te weerstaan, voor Zuid-Afrikaanse begrippen warm. Het enige lastige is dat ik knielend zwemmen niet heel lang volhou. Ik besluit dan maar een tijdje door het ondiepe water te waden en voel me heerlijk ‘zen’ worden.

Op weg naar Kaapstad hebben we te maken met forse wind en is het letterlijk opletten geblazen, want de mensen lopen niet alleen langs de grote weg, maar rennen regelmatig ook ineens voor je auto de weg op om over te steken. 

Kaapstad in de spits is geen pretje met de relatief smalle autowegen, die om elkaar heen cirkelen met onduidelijke en soms korte afritten. Ook voor de inmiddels ervaren links rijder (en ervaren bijrijder) is uiterste concentratie geboden. 

Het ontspannen gevoel van eerder die middag heeft aan het eind van de dag plaats gemaakt voor inspannings-hoofdpijn.

De load shedding werkt ook niet mee, deze heeft inmiddels ‘stage’ 6 bereikt (hoogst mogelijk), dus het belooft weer een donkere avond te worden. 

Dat maakt dat we snel boodschappen halen, want je weet maar nooit. 

We logeren in een prachtige lodge in Noordhoek, koloniale stijl, 30 km ten zuiden van Kaapstad in een glooiend dal vol eiken. We zijn de enige gasten en die rust komt me heel goed van pas. 

De sushi en het saucijzenbroodje smaken trouwens heerlijk op ons privé terras.