Vrijdag 23 december

Vandaag vroeg uit de veren om ons op tijd melden voor de Ferry naar het Robbeneiland. 

Het is nog even spannend of de antibiotica bij Sam zijn werk heeft gedaan en hij mee kan. De eigenaar van onze B&B suggereert een Uber te nemen; via de app snel te regelen maar aangezien we met zijn 5en zijn ging dit niet dit keer niet soepel. Dus toch maar snel in onze auto gesprongen en richting de Waterfront gereden.,

En we waren niet de enigen, alsof we voor een vlucht moesten inchecken in de rij staan paspoort controle en op de boot verplicht blijven zitten. De film aan boord bracht ons terug in de Zuid Afrikaanse geschiedenis en de ongein van de VOC kwam uitgebreid aan bod. 
Aangekomen op het Robbeneiland, per bus langs de highlights uit het verleden.

 De meest bekende ‘attractie’ was uiteraard de plek waar Nelson Mandela 26 jaar gevangen gehouden werd (1964-1990). Door een native Afrikaan in de bus werden we in het engels (heel goed luisteren!) gedoceerd over de geschiedenis en met meerdere nationaliteiten aan boord werd het grappig en soms ongemakkelijk. Ons groepje moest ook kleur bekennen en vervolgens werden we uiteraard op de hak genomen (‘cheese in the morning, cheese in the afternoon and cheese in the evening’). 

Juul en ik werden er wel wat slaperig van (geschiedenis is niet ons sterkste vak!) en gelukkig was het niet bloedheet want de bus stond regelmatig heel lang stil. Het Robbeneiland maakte een stille, dorre en  troosteloze indruk, het gekwetter van de vogels zorgde voor enige vrolijkheid en leven in de brouwerij. 
 

Het laatste onderdeel van de trip was een bezoek aan de gevangenis, maar voor we naar binnen mochten, kregen we een ‘college’ van een half uur door een gids (ex gedetineerde) die er 4 jaar vastgezeten had vanwege activisme anti apartheid. Het was een vreemde gewaarwording om door een ervaringsdeskundige te worden meegenomen naar de erbarmelijke taferelen die zich ter plekke hadden afgespeeld. Alsof het gisteren gebeurd was en de frustratie van wat hij meegemaakt had was nog overduidelijk voelbaar. We werden door zijn verhaal in soort van zijn greep gehouden. 
Uiteindelijk is het toch nog gelukt om het cellencomplex en de cel van Nelson Mandela te bekijken. Indrukwekkend en geen voorstelling van te maken hoe een kwart eeuw opsluiting gevoeld moet hebben. The ‘road to freedom’ staat nog in mijn geheugen gegrift van de TV beelden uit 1990. 

Terug in Kaapstad waren we wel toe aan iets luchtigs; in de city bowl een gezellig lunch tentje opgezocht (laat dat maar aan Fab en Sam over); inmiddels was het volledig bewolkt geraakt en hebben we onze geplande beklimming naar de Tafelberg geannuleerd (ik was al gewaarschuwd door mijn secretaresse). Dat gaf ons meer tijd om te slenteren door de city bowl met de kleurrijke Afrikaanse marktjes en prachtig stadspark compagny tuinen. De fel gekleurde huisjes in bo-kaap met op de achtergrond de Tafelberg in de mist zijn een must-see. Hiermee is wel een statement gemaakt, verwijzend naar de slavernij. Het voelde een beetje als ‘aapjes kijken’. 

Vanavond gelukkig geen load shedding, dus hoeven we geen voorzorgsmaatregelen te nemen. Morgen rijden we weer Kaapstad uit!