Zaterdag 7 januari

Vandaag is het mijn beurt ter afwisseling (Frans).

We gaan vanuit Paarl via Ceres op weg naar Tulbagh, een rit van ongeveer 100 km. Via een bergpas met stijle hellingen en diepe ravijnen met uiteraard prachtige uitzichten komen we aan in het dorpje Ceres, onderweg getuige van een kudde baboons die voor ons de weg oversteken (zelfs een moeder met baby op de rug). 

Het is vandaag markt en het wemelt er van de zwarte mensen, die de wekelijkse boodschappen aan het doen zijn. Bij het slachthuis staat een lange rij en ook de bakkerij doet goede zaken. Het is een mierenhoop van mensen en dit doet me denken aan mijn shopping trips in Tanzania. Jacq kijkt haar ogen uit en vindt het jammer niet te kunnen uitstappen hier, want dan zouden we een grote attractie zijn als rijke blanken. Met veel moeite crossen we tussen de kris kras overstekende mensen en belanden uiteindelijk aan de andere kant van Ceres in een township. Daar draaien we ons toch maar en tuffen het dorp nog een keer door (nu van de andere kant). 

Beneden aan de bergpas een plaspauze bij een uitzichtpunt. Als Jacq aan een picknicktafel wil gaan zitten, stuit ze letterlijk op een wilde hond. Dat betekent direct wegwezen, niet eens een foto. 

Bijna aangekomen bij ons nieuwe nachtverblijf, wordt de weg weer onverhard en moeten we balanceren op twee betonnen stroken, alsof we over een evenwichtsbalk gaan, aldus Jacq. Er lijkt bijna geen eind aan de weg te komen totdat er plotseling een zijweg tussen de wijnranken opdoemt…

Tot nu toe is dit de meest afgelegen accommodatie die we bezoeken, prachtig tussen de rotsen gelegen, puur natuur met schitterend uitzicht en verder niets te beleven. Het geeft ons het ultieme Afrika gevoel, ik vraag me af hoe de kinderen dit hadden ervaren. 

We kunnen niet inchecken want er is niemand bij de receptie. Later blijkt dat de eigenaresse van Tulbagh Mountain Manor in het dal staat met een lekke band. Gelukkig wijst een van de andere gasten ons de weg naar onze idyllische plek: een boomhut met een fantastisch uitzicht. Mijn oma Appelen zou zich als een vis in het water in het zwaar klassieke interieur hebben gevoeld. Voordat we het prachtige zwembad opzoeken, is het zaak om ons diner te reserveren zodat we niet tevergeefs de helling gaan afdalen. 

Vanuit het thuisfront horen we dat de lekkage toch door Nuba is veroorzaakt toen hij een douche nam, na zijn verblijf in de kennel. Oftewel alles is onder controle dankzij Leo.

Tegen het avondgloren hobbelen we de berg af naar het dichtsbijzijnde restaurant (9 km verderop in de bush bush), waar we eerst buiten zittend op boomstronken een drankje doen, primitief maar het voelt heel goed. Het waait en dat maakt de temperatuur buiten aangenaam. Het eten is heerlijk en we halen het net om de terugreis naar onze boomhut voor het donker af te leggen. 

Tegelijk met zonsondergang begint de load shedding (geen elektriciteit dus) en eindigt de dag met een romantische avond bij kaarslicht.